ಪೂರ್ವ ಹಾಗೂ ಈಶಾನ್ಯ ಭಾರತದ ಪ್ರವಾಸದ ಅನುಭವ (ಭಾಗ ೧): ಗುರುಪ್ರಸಾದ ಕುರ್ತಕೋಟಿ

"ಯಾವುದೆ ಪ್ರವಾಸದಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸುವ ಅನಂದಕ್ಕಿಂತ ಆ ಪ್ರವಾಸಕ್ಕಾಗಿ ಮಾಡುವ ಸಿಧ್ಧತೆ ಹಾಗೂ ಅದರ ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ಮಜವೇ ಅದ್ಭುತ!" ಅಂತ ನಮ್ಮ ಕೃಷ್ಣ ಮೂರ್ತಿ ಅವರ ಅಂಬೋಣ. ಅದು ನಿಜವೂ ಹೌದು. ಹಾಗೂ ಆ ಮಾತು ಪ್ರವಾಸಕ್ಕಷ್ಟೇ ಸೀಮಿತವಲ್ಲ. ಯಾವುದೇ ವಿಷಯದಲ್ಲೂ ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿರುವ ಖುಷಿಯೇ ಬೇರೆ. ಹೀಗೆ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವ ಹಾಗೂ ಈಶಾನ್ಯ ಭಾರತದ ಪ್ರವಾಸದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ ಶುರುವಾದದ್ದು ಮೂರು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆ. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಹೋಗುವುದು, ಏನೇನು ಸಿದ್ಧತೆಗಳು, ಎಲ್ಲಿ ಪ್ಲೇನು, ಎಲ್ಲಿ ಟ್ರೇನು ಅನ್ನುವ ಹಲವಾರು ವಿಚಾರ ವಿನಿಮಯಗಳು ನಡೆದು, ಅಂತೂ ಬಟ್ಟೆ ಬರೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು, ಮೂರು ದಂಪತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಪುಟಾಣಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಬೆಂದಕಾಳೂರಿನ ವಿಮಾನಾಲಯದಲ್ಲಿ (ಇದು ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣಕ್ಕಿರುವ ಪರ್ಯಾಯ ಪದ ಅಂತ ಅಲ್ಲಿನ ಬೋರ್ಡು ನೋಡಿದಾಗ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು!) ಹತ್ತಿ ಕುಳಿತಾಗ ರವಿವಾರದ ೬ ಗಂಟೆ. ಆದರೆ ೬.೩೦ ಗಂಟೆಗೆ ಹೊರಡಬೇಕಿದ್ದ ವಿಮಾನ ೭.೩೦ ಆದರೂ ಇನ್ನೂ ಹೊರಡದೇ ಇದ್ದರೂ, ನಮ್ಮ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಗಲಾಟೆ ಮಾಡುವ ಮಾನವ ಜೀವಿಗಳೆಲ್ಲಾ ಅಲ್ಲಿ ಏನೂ ಗಲಾಟೆ ಮಾಡದೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತಿದ್ದೆವು. ಅಷ್ಟು ಚೆಂದದ ಗಗನ ಸಖಿಯರೆದುರು ಗಲಾಟೆ ಮಾಡಲು ಯಾರಿಗೆ ತಾನೆ ಮನಸ್ಸಿದ್ದೀತು! ಅಂತೂ ಪ್ಲೇನು ಟೇಕ್ ಆಫ್ ಆದಾಗ ನಾವು ನಿರಂಬಳರಾದೆವು. ಆದರೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೇಗ ಎದ್ದವರ ಹೊಟ್ಟೆಗಳು ಕೇಳಬೇಕಲ್ಲ! ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಮೆನು ಕಾರ್ಡು ತೆಗೆದು ನೋಡಿದರೆ ಒಂದು ಸ್ಯಾಂಡ್ ವಿಚ್ ಗೇ ೨೦೦ ರುಪಾಯಿ ಅಂತ ನೋಡಿ, ಮಿಸ್ ಪ್ರಿಂಟ್ ಇರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ ಅಂದುಕೊಂಡು, ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಅಂತ ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡಿ ಅದರಲ್ಲೇ ಸ್ವಲ್ಪ ತಿಂದು ಸಮಾಧಾನ ಪಟ್ಟುಕೊಂಡೆವು. 

ಅಂತೂ ಇಂತೂ ಕೊಲಕತ್ತಾ ಮುಟ್ಟಿದಾಗ ಅಲ್ಲಿನ ಬಿಸಿ ಗಾಳಿ ತಟ್ಟಿ ಪುಳಕಿತರಾದೆವು! (?). ನಮ್ಮ ಟ್ರಾವಲ್ ಏಜನ್ಸಿ ನಮಗಾಗಿ ಟೆಂಪೋ ಟ್ರಾವಲರ್ ಅನ್ನು ಕಳಿಸಿತ್ತು. ಅಮಿತ್ ಅನ್ನುವ ಗೈಡು ಮೌನವೇ ಬಂಗಾರ ಅನ್ನುವ ತತ್ವವನ್ನು ನಂಬಿದವನಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಮಾತನ್ನು ತೂಕ ಮಾಡಿ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದ!  ರವಿವಾರ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಕಳಿಸಿದ್ದರಿಂದಲೋ ಏನೊ ಒಂಥರಾ ಸಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿದ್ದ. ಕೋಲ್ಕತ್ತಾ ವಿಮಾನಾಲಯದಿಂದ ನಮ್ಮನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಕರೆದೊಯ್ದದ್ದು ಹೂಗ್ಲಿ ನದಿ ತೀರದಲ್ಲಿರುವ ದಕ್ಷಿಣೇಷ್ವರ ದೇವಾಲಯಕ್ಕೆ. ಅಲ್ಲಾದರೂ ಮಾತಾಡುತ್ತಾನೆಂದು ಕಾಯ್ದ ನಮ್ಮ ನಿರೀಕ್ಷೆಯನ್ನು ಸುಳ್ಳು ಮಾಡಿ ತನ್ನ ತತ್ವಕ್ಕೆ ಬದ್ಧನಾಗಿದ್ದ! ನಾವು ಪಟ್ಟು ಬಿಡದ ಬೇತಾಳದಂತೆ ಕೇಳಿದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ದಕ್ಷಿಣೆಶ್ವರ ಕಾಳಿ ದೇವಾಲಯದ ವಿಶಾಲವಾದ ಆವರಣದಲ್ಲಿ ಜನ ಸಾಗರವಂತೂ ಭರ್ಜರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಪಾಳಿ ಹಚ್ಚಿ ದರುಶನ ಮಾಡಿಯಾಯ್ತು. ಆ ದೇವಾಲಯದ ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪ ದಕ್ಶ್ಗಿಣ ಭಾರತದ ದೇವಾಲಯಗಳಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿದೆ. ತುಂಬಾ ಸುಂದರವಾಗಿದೆ ಕೂಡ.

ಈ ದೇವಾಲಯವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸಿದ್ದು ರಾಶ್ಮೋನಿ ರಾಣಿ, ಆದರೆ ಆಮೇಲೆ ಇದು ಪ್ರಸಿಧ್ಧವಾದದ್ದು ಶ್ರೀ. ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಅವರ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ. ದೇವಾಲಯದಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬಂದವರ ಹೊಟ್ಟೆಗಳು ತಾಳ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದವು. ನೇರವಾಗಿ ಊಟಕ್ಕೆ ಒಂದು ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಹೋಟೆಲಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದ ನಮ್ಮ ಮೌನಿ ಬಾಬಾ! ಅಲ್ಲಿ ಊಟ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿತ್ತು. ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಾ ಉಂಡು ಕೊಲ್ಕತ್ತ ಪಾನ್ ತಿಂದಿಲ್ಲವೆಂದರೆ ದ್ಯಾವ್ರು ಮೆಚ್ಚುವನೆ?? ಅಲ್ಲಿಯ ಪಾನ್ ಅಂಗಡಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಹತ್ತು ಪಾನ್ ಹೇಳಿ ಕಾದು ನಿಂತೆವು. ಬೊರೊಬ್ಬರಿ ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ತೊಗೊಂಡು ತುಂಬ ಮುತುವರ್ಜಿಯಿಂದ ಮಾಡಿದ ಪಾನ್ ಸರಿಯಾಗಿ ಅರ್ಧ ಕೇಜಿ ತೂಗುತ್ತಿತ್ತು! ಅಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಪಾನ್ ನಾನಂತೂ ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ. ತುಂಬಾ ರುಚಿಯಾಗಿತ್ತು. ಮೂರರಿಂದ ನಾಲ್ಕು ಕಂತುಗಳಲ್ಲಿ ತಿಂದು ಬಾಯಿ ಚಪ್ಪರಿಸಿಕೊಂಡೆವು.

ಅಲ್ಲಿಂದ ವಿಕ್ಟೋರಿಯಾ ಮೆಮೋರಿಯಲ್ ಗೆ ಹೋದೆವು. ತುಂಬಾ ಭವ್ಯ ಹಾಗೂ ಸುಂದರವಾದ ಕಟ್ಟಡವಾದರೂ ಒಂಥರ ಕಸಿವಿಸಿಯೆನಿಸುವ ಸ್ಥಳ. ಬಹುಶಃ ನಮ್ಮ ಸ್ವತಂತ್ರ ಪೂರ್ವದ ಗುಲಾಮಗಿರಿಯ ಸಂಕೇತ ಅನಿಸಿ ಬೇಜಾರಾಗುತ್ತೋ ಏನೊ! ಅದನ್ನೊಂದು ವಸ್ತು ಸಂಗ್ರಹಾಲಯವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಅಲ್ಲಿನ ಅವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳಂತೂ ಆ ಕಟ್ಟಡವನ್ನು ಮರೆಯಲಾರದಂತೆ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಅದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಅದರ ಹೆಸರು "ಮೆಮೋರಿಯಲ್" ಅಂತ ಇಟ್ಟಿರಬಹುದೇನೊ?! ಅಲ್ಲಿ ರೆಸ್ಟ್ ರೂಮ್ ಹುಡುಕಿ, ಹೋಗಿ ಬರಲು ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಮೇಲೆ ಬೇಕಾಯ್ತು! ಕಟ್ಟಡದ ಒಳಗಂತೂ ವಿಚಿತ್ರ ಸೆಕೆ. 

ಹೊರಗೆ ಬಂದಾಗ ಗಂಟೆ ನಾಲ್ಕಾಗಿತ್ತೇನೊ. ಅಲ್ಲೇ ಹೊರಗಡೆ ನೀರು, ಚಹಾ ಕುಡಿದು ದಣಿವಾರಿಸಿಕೊಂಡೆವು. ಅಲ್ಲೊಬ್ಬ ಜೊತೆಗೊಂದು ಮಂಗನನ್ನು ತಂದು ಶಾಹ್ ರುಖ್ ಖಾನ್ ಡಾನ್ಸು ನೋಡಿ ಅಂತ ಮಂಗನನ್ನು ಕುಣಿಸಿದ. ಯಾಕೊ ಮಂಗನ ಸ್ಥಿತಿ ನೋಡಿ ಪಾಪ ಅನಿಸಿತು. ಆದರೆ ಅದು ನೋಡೋಕೆ ಶಾಹ್ ರುಖ್ ಗಿಂತ  ಚೆನ್ನಾಗಿತ್ತು! ಆ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಬರೀ ಟಾಂಗಾಗಳು (ಜಟಕಾ ಬಂಡಿ), ಮತ್ತು ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ ಅಂಬಾಸಿಡರ್ ಟ್ಯಾಕ್ಸಿಗಳು.

ಅಲ್ಲಿಂದ ವಿವೇಕಾನಂದಾ ಹೌಸ್, ಮದರ್ ತೆರೆಸ್ಸಾ ಹೌಸ್ ನೋಡಿಕೊಂಡು ರಾತ್ರಿಯಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ರೈಲು ನಿಲ್ದಾಣ ತಲುಪಿದೆವು. ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಕಂಡದ್ದರಲ್ಲಿ ಬಹುತೇಕವು ಹಳೆಯದಾದ, ಈಗಲೋ ಆಗಲೋ ಬೀಳುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಕಟ್ಟಡಗಳು, ತುಕ್ಕು ಹಿಡಿದ ಬ್ರಿಟೀಶರ ಕಾಲದ ಟ್ರಾಮ್ ಗಳು, ದಾರಿಯಲ್ಲೇ ಕ್ಷೌರ ಮಾಡುವವರು ಹಾಗೂ ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವರು ಮತ್ತು ಸ್ಲಮ್ ಗಳು! ಇದಕ್ಕೇನಾ "City of Joy" ಅನ್ನೋದು ಅಂತ ಆಶ್ಚರ್ಯದ ಜೊತೆಗೆ ಬೇಸರವೂ ಆಯ್ತು! 

ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ದಣಿದಿದ್ದರಿಂದಲೋ ಏನೊ ರಾತ್ರಿ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದವರಿಗೆ ನಿದ್ದೆ ಆವರಿಸಿದ್ದೆ ಗೊತ್ತಾಗಿಲ್ಲ. ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಜಲ್ ಪೈಗುಡಿ, ಅಲ್ಲಿಂದ ಮುಂದೆ ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಹೋಗುವದಿತ್ತು. ಅದರದ್ದೇ ಕನಸು….

(ಮುಂದುವರಿಯುವುದು…)