ಶಂಕರ್ ನಾಗ್ ಇನ್ನು ಬದುಕ್ಕಿದ್ದಾರೆ: ಮುಕುಂದ್ ಎಸ್..

"ನಲಿವ ಗುಲಾಬಿ ಹೂವೇ…" ಎಂದು ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಗೆಳೆಯ ಒಂದೇ ಸಾಲನ್ನು ಮಂತ್ರದಂತೆ ಪಠಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ನಾನು ಅವನನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸಿ, "ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳೋ, ಶಂಕರಣ್ಣನ ಹೆಂಡ್ತಿ ಮಾತಾಡ್ತಿದ್ದಾರೆ" ಎಂದೆ. ಅವನಿಗೆ ನನ್ನ ಮಾತು, ಅರುಂಧತಿನಾಗ್ ರವರ ಮಾತು ಎರಡೂ ಬೇಡವಾಗಿತ್ತು. ಅವನಿಗೆ ಶಂಕರ್ ನಾಗ್ ನೆನಪು ಆ ಸಂಜೆಗೆ ಸಾಕಾಗಿತ್ತು. ಅಂತಹ ಸುಂದರ ಸಂಜೆಯಲ್ಲಿ ಡಿವಿಸ್ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಹುಡುಗ-ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ಉದ್ದೇಶಿಸಿ, "ಆ ಹುಡುಗನ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಒಂದು ರಂಗಮಂದಿರವನ್ನು ಕಟ್ಟಬೇಕು. ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಯೋಜನೆ ತಯಾರಾದ ಮೇಲೆ ಮತ್ತೆ ನಿಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಬಂದು, ನಾಟಕ ಮಾಡಿ, ೫-೧೦ ರೂಪಾಯಿ ಕಲೆಕ್ಟ್ ಮಾಡುತ್ತೀನಿ" ಅಂತ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ಕಣ್ಣಂಚಲಿ ಬಂದ ಹನಿಯನ್ನು ತಡೆದು ನಕ್ಕಂತೆ ಮಾಡಿ, "ಕನ್ನಡ ಒಂದೇ ಅಲ್ಲದೆ ಬೇರೆಯೆಲ್ಲಾ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ನಿತ್ಯವೂ ನಾಟಕ ನಡೆವಂತೆ, ಅಂತರರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಗುಣಮಟ್ಟದ ರಂಗಮಂದಿರ ಕಟ್ಟಬೇಕು" ಎಂದು ೪-೫ ಸಾಲು ಮಾತಾಡಿ ಸುಮ್ಮನಾದರು.

ನಾವಿದ್ದ ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಕಾಲೇಜು ೪-೫ ಕಿ ಮೀ ದೂರವಿತ್ತು, ಶಿವಮೊಗ್ಗದಲ್ಲಿ, ಮಳೆ ಬಿದ್ದ ನಂತರ ಎಂಥಾ ಕಟುಕನೂ ಕವಿಯಾಗಿ, ಮೃದುವಾಗಿ ಹೋಗೋದು ಗ್ಯಾರೆಂಟಿ. ಅಂತಹ ಸುಂದರ ಸಂಜೆಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬೇಕೆಂದು, ನಾವು ನಡೆದೇ  ತಿರುಗಿ ಹೋಗೋದು ಆಂತ ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದೆವು. ಶಂಕರ್ ನಾಗ್ ಅವರನ್ನು 'ಶಂಕರಣ್ಣ' ಎಂದು ಆರಾಧಿಸಿ, ಅವರ ಬಹುತೇಕ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣ ಸಾಹಿತ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಹಾಡಬಲ್ಲ ಗೆಳೆಯನ ಸಾಂಗತ್ಯ ಇದಕ್ಕೆ ಇನ್ನೊಂದು ಕಾರಣ. ಅವನ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾ, "ಅಲ್ಲವೋ, ಅವರ ಪ್ಲಾನ್ ಬಗ್ಗೆ ನಿನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ?" ಎಂದು ಹಾಡುಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಪ್ರಶ್ನೆ ತುರುಕಿದೆ. 

"ನೋಡೋ ಮುಕುಂದ, ಅವನ ನೆನಪುಗಳು, ಕೆಲವು ಆಟೋ ಡ್ರೈವರುಗಳ ಮನದಲ್ಲಿ ೪-೫ ವರುಷ, ಚಿತ್ರಗಳ ನೆನಪು ಇನ್ನು ಹತ್ತು ವರುಷ. Thats all! He really will be no more!"
ಕಾವ್ಯಾತ್ಮಕವಾದ ಸಂಜೆಗೂ ಶಂಕರಣ್ಣ ಎಂದು ಕರೆಯುವ ಅವನ ಅಕ್ಕರೆಗೂ ಹೊರತಾದ ಅವನ ಉತ್ತರದಲ್ಲಿದ್ದ ಸಿನಿಕತೆ ನನ್ನನ್ನು ಸುಮ್ಮನಾಗಿಸಿತು. ಉಳಿದ ದಾರಿಯನ್ನು ಮಾತಿಲ್ಲದೆ ನಡೆದೆವು.

ಕೆಲವು ವರುಷಗಳು ಕಳೆದವು. ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಅರುಂಧತಿನಾಗ್ ಮುಖ್ಯ ಅತಿಥಿಯಾಗಿ ಬಂದರು, ಸ್ವಾಗತ ಸಮಿತಿಯ ಸದಸ್ಯತ್ವದ ಫಲದಿಂದ ಅವರ ಹತ್ತಿರ ಎರಡು ನಿಮಿಷ ಸಿಕ್ಕಾಗ, "ಮೇಡಂ, ರಂಗಮಂದಿರ ಆಗುತ್ತಾ?" 
"ಜಾಗ ಸಿಕ್ತು, ಇನ್ನು ಕಲ್ಲು, ಮಣ್ಣು, ಇಟ್ಟಗೆಗೆ ಕಾಸು ಜೋಡಿಸಬೇಕು, Lets See" ಎಂದಿದ್ದರು.

ಇವತ್ತು ರಂಗಶಂಕರಕ್ಕೆ ೧೦ ವರುಷ! ಹತ್ತಾರು ಭಾಷೆಗಳ ನಾಟಕಗಳು, ಸಾವಿರಾರು ಪ್ರದರ್ಶನಗಳು, ನಾಟಕ ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೇ, ಅದನ್ನು ನೋಡುವ ಶಿಸ್ತನ್ನೂ ರಂಗಶಂಕರ ಕಲಿಸಿದೆ. "ರಂಗಶಂಕರ"ದಲ್ಲಿ ೭.೩೦ಆದ ಮೇಲೆ ೧ ನಿಮಿಷ ತಡವಾಗಿ ದೇವರು ಕೂಡ ಒಳಗೆ ಬರಲಾರ!

ಯಾವಾಗಲಾದರೂ, ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ಯಾವುದೋ ಹಿಂದಿನ ಬೆಂಚಲ್ಲಿ ಕೂತು, ಎಂದೂ ನಾಟಕವನ್ನು ನೋಡದ ಅಚ್ಚರಿ ಹಾಗು ಸಂತೋಷದಿಂದ ತುಂಬಿದ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿಯಂತೆ ನೋಡ್ತಾ ಇರುತ್ತಾರೆ, ಅರುಂಧತಿನಾಗ್.

ಮೊನ್ನೆ ಕಾರಿನಿಂದ ಇಳಿದ ಕೂಡಲೆ ರಂಗಶಂಕರದಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗೂ ಕಾಣಿಸದ ಹೂ ಕುಂಡದಲ್ಲಿದ್ದ ಒಣಗಿದ ಹೂವುಗಳು ಆವರಿಗೆ ಕಂಡು, ತನ್ನ ಭಾರವಾದ ಬ್ಯಾಗನ್ನೂ ಇಳಿಸದೆ, ಆ ಹೂಗಳನ್ನು ತೆಗೆದು, ಇನ್ನೂ ಕೂಡ ಆನ್ ಅಗಿರದ ಬೆಳಕನ್ನು ಹಚ್ಚಿ, ಅವರ ಕಛೇರಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಯವಾದರು!

ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮನುಷ್ಯ ಅವನ ಮತ್ತು ಅವನ ಆಪ್ತರ ಅಮರತ್ವಕ್ಕೆ ಹಪಹಪಿಸುವ ಒಂದೇ ಪ್ರಾಣಿ ಇರಬೇಕು. ಲೋಕವನ್ನು ಆಳಿ ಸ್ಮಾರಕಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸಿ ಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ, ಜಯಕ್ಕೆ ನೂರಾರು, ಪ್ರೇಮಕ್ಕೆ ಹತ್ತಾರು ತಾಜ್ ಮಹಲ್ಗಳು…ಆ ಹೂವನ್ನು ಅವರು ತೆರವುಗೊಳಿಸಿದ ಕ್ಷಣ ನನಗೆ ಅನಿಸಿದ್ದು, "ಅರೆ, ಬಹುಶಃ ತಾಜ್ ಮಹಲ್ ಗಿಂತ, ನಮ್ಮ ರಂಗ ಶಂಕರ ಎಷ್ಟೋ ಮೇಲು ಆಲ್ಲವಾ?"

ರಾಜರ ಅಧಿಕಾರವಿಲ್ಲದೆ, ಅಪಾರ ಸಂಪತ್ತಿಲ್ಲದೆ, ನಿತ್ಯವೂ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿದ್ದು, ಕಲೆಯನ್ನು ಜನರಿಗೆ ಮುಟ್ಟಿಸಿ, ಹವ್ಯಾಸಿ ಮತ್ತು ವೃತ್ತಿ ರಂಗಭೂಮಿಯವರಿಗೆ ವೇದಿಕೆಯನ್ನು ನೀಡಿ, ಶಂಕರ್ ನಾಗ್ ಅವರನ್ನು ನಿತ್ಯದ ಸತ್ಯವಾಗಿಸಿ ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.

ಶಂಕರ್ ನಾಗ್ ಅವರ ಅಭಿಮಾನಿಯಾದ ಗೆಳೆಯನ ಜೊತೆ ಸಂಪರ್ಕ ಕಳೆದುಹೋಗಿದೆ, ಅವನು ಈಗ ಅಮೆರಿಕಾ ಅಥವಾ ಯೂರೋಪಿನಲ್ಲಿ ಇರಬಹುದು. ಅವನು ಸಿಗಬೇಕು, ಅವನಿಗೆ ನಾ ಶಂಕರ್ ನಾಗ್ ಇನ್ನೂ ಆಟೋಗಳ ಮೇಲೆ, ಅವರ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ, ಉಳಿದಿರುವ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಬೇಕು. Last but not the least, ರಂಗಶಂಕರದಲ್ಲಿ ಅವರು ಜೀವಂತವಾಗಿ ಇರುವುದನ್ನು ತೋರಿಸಬೇಕು, ಇದಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಯ ಅಸಾಧ್ಯ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಿರೂಪಿಸಿ ಹೇಳಬೇಕು.

*****