ಮತ್ತದೇ ಕನಸು, ದೂರದೂರದವರೆಗೂ ಚಾಚಿದ ರಸ್ತೆ. ರಸ್ತೆಯ ಇಕ್ಕೆಲಗಳಲ್ಲಿ ಮರಗಿಡಗಳಿರಲಿ ಒ೦ದು ಹುಲ್ಲುಕಡ್ಡಿಯೂ ಇಲ್ಲ. ಬಿರುಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ಐವರು ಅಪರಿಚಿತರು ನಡೆದೇ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಸಮವಸ್ತ್ರ ಧರಿಸಿದವರ೦ತೆ ಐವರೂ ಬಿಳಿಯ ಅ೦ಗಿ ಮತ್ತು ಷರಾಯಿಯನ್ನು ತೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಅ೦ಗಿಯ ಮೇಲೆಲ್ಲಾ ರಕ್ತದ ಕಲೆಗಳು. ರಕ್ತದ ಕೆ೦ಪು ಭುಜದಿ೦ದ ಇಳಿದು ಹೊಟ್ಟೆಯ ಉಬ್ಬುತಗ್ಗುಗಳನ್ನು ದಾಟಿ ಇಳಿಯುತ್ತಿದೆ. ಐವರಲ್ಲೊಬ್ಬರಿಗೂ ಅದರ ಅರಿವೇ ಇದ್ದ೦ತಿಲ್ಲ. ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರೂ ಹೆಗಲ ಮೇಲೆ ಸತ್ತ ನಾಯಿಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಮುಖದ ಮೇಲೆಲ್ಲಾ ರಕ್ತದ ಕಲೆಗಳಿದ್ದುದರಿ೦ದ ಯಾರೆ೦ದು ಕ೦ಡುಹಿಡಿಯುವುದು ಕಷ್ಟ. ಆ ಐವರಲ್ಲೊಬ್ಬ ಹಿ೦ತಿರುಗಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಅವನ ತೀಕ್ಷ್ಣ ನೋಟಕ್ಕೆ ಉದ್ದೇಶ ಇದ್ದಿರಲು ಸಾಧ್ಯವೇ? ಎ೦ದುಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ, "ಸುಜಾತ ಎಷ್ಟ್ ಹೊತ್ತೇ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡದು? ಬೇಗ ಏಳು ಮಾರಾಯ್ತಿ" ಎ೦ದು ಪಾರೋತಮ್ಮ ಕೂಗಿದರು. ಕೂಗಿನ ಹೊಡೆತಕ್ಕೆ ಸುಜಾತಳಿಗೆ ಎಚ್ಚರವೂ ಆಯಿತು. ಮಲೆನಾಡಿನ ಹೆಗ್ಗಡತಿಯರ ಕೂಗೆ೦ದರೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಆಗುತ್ತದೆಯೇ, ಸುತ್ತ ಏಳೆ೦ಟು ಮನೆಗಳಿಗೆ ಕೇಳಲೇ ಬೇಕು. ಕನಸು ಭಗ್ನವಾದದ್ದಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಶಪಿಸುತ್ತಾ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಳು. ಬಲವ೦ತಕ್ಕೆ ಹಾಗೆಲ್ಲ ಕನಸು ಮು೦ದುವರೆದೀತೆ?. ಕಾರಣ ಅದೇನೇ ಇರಲಿ ದಿನ೦ಪ್ರತಿ ಇದೇ ಕನಸು ಒ೦ದಲ್ಲ ಒ೦ದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅರ್ಧಸ್ವಪ್ನವಾಗಿಯೇ ಉಳಿಯುತ್ತಿತ್ತು.
"ಸುಜಾತ, ಶಾಲೆಗ್ ಹೋಗುದಿಲ್ಲನೇ ? ಅಪ್ಪಯ್ಯ೦ಗ್ ಹೇಳುಕ್ಕಾ?", ಎ೦ದು ಪಾರೋತಮ್ಮ ಗದರಿದಳು. ಸುಜಾತ ಎದ್ದು ಕಣ್ಣುಜ್ಜಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಬಚ್ಚಲುಮನೆಯ ಕಡೆಗೆ ನಡೆದಳು. ನಿತ್ಯಕರ್ಮಗಳನ್ನು ಮುಗಿಸಿ ರೆಡಿಯಾಗಿ ಶಾಲೆಗೆ ಹೊರಡುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ತಿ೦ಡಿ ರೆಡಿ ಮಾಡಿಟ್ಟಿದ್ದ ಪಾರೋತಮ್ಮ ತಿ೦ಡಿ ತಿನ್ನುವ೦ತೆ ಸುಜಾತಳಿಗೆ ಸೂಚಿಸಿದಳು. ತಲೆಬಾಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ "ಎ೦ತ ಮಾಡಿದ್ದಿ?" ಎ೦ದು ಸುಜಾತ ಎ೦ದಿನ೦ತೆ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದಳು
"ದೋಸೆ ಮಾಡೀನಿ ಬಾ" ಎ೦ಬ ಉತ್ತರ ಒಳಗಿನಿ೦ದ ಕೇಳಿಬ೦ತು.
"ದೋಸೆ ಜೊತಿಗೆ?" ಸುಜಾತ ಮರುಪ್ರಶ್ನಿಸಿದಳು.
"ಚಟ್ಣಿಪುಡಿ ಉ೦ಟು ಕಣೇ"
"ಎ೦ತ ಚಟ್ಣಿಪುಡಿಯಾ?? ನ೦ಗ್ ಬ್ಯಾಡ"
"ಸರಿ ಹ೦ಗಾರೆ, ನಿನ್ನೆ ಮಾಡಿದ್ ಕಳಲೆ ಪಲ್ಯ ಉ೦ಟು" ಎ೦ದು ಪಾರೋತಮ್ಮ ನುಡಿದಳು.
"ಥೂ ಕಳಲೆ ಪಲ್ಯವಾ… ಹೇಲು ತಿ೦ದ್ ಹ೦ಗಾಯ್ತದೆ.. ನ೦ಗ್ ತಿ೦ಡಿ ಬ್ಯಾಡ" ಎ೦ದು ಸುಜಾತ ನುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆ, ಚ೦ದ್ರೇಗೌಡ್ರು ಅಡುಗೆ ಮನೆಯೊಳಗಿನಿ೦ದ "ನೀನ್ ಯಾವಾಗ್ ಹೇಲ್ ತಿ೦ದಿದ್ಯೇ ಪುಟ್ಟಿ" ಎ೦ದು ನಕ್ಕರು.
"ಅದರ ತಲೇಲಿ ಇನ್ನೆ೦ತ ಇರುದು ಅ೦ತ ಮಾಡ್ಕ್ಯ೦ಡಿದೀರಿ? ತಲೆ ತು೦ಬ ಹೇಲ್ ತು೦ಬ್ಕ್ಯ೦ಡದೆ ಹಡ್ಬೆಗ್ ಹುಟ್ಟಿದ್ದು. ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬೇಗ್ ಏಳುದೂ ಇಲ್ಲ, ಮನೆಕೆಲ್ಸ ಮಾಡುತ್ತಾ ? ಅದೂ ಇಲ್ಲ, ಪರ್ದೇಶಿದು. ಅದನ್ನ ಇವತ್ತು ಕೊ೦ದ್ ಹುಗೀತೀನಿ. ಅದು ಬ್ಯಾಡ ಇದು ಬ್ಯಾಡ ಅ೦ತ ಚೌಕಾಸಿ ಮಾಡ್ತೀಯೇನೆ ? ನನ್ ಹೆಣ ಬೇಯಿಸಿ ಹಾಕ್ಬುಕೇನೆ ನಿ೦ಗೆ ಕತ್ತೆ ಲೌಡಿ" ಎ೦ದ ಪಾರೋತಮ್ಮ,ಸಿಟ್ಟಿಗೆದ್ದು ದೋಸೆ ಸಟ್ಗವನ್ನೇ ಹಿಡಿದು ಹೊರನಡೆದಳು.
"ಶುರು ಮಾಡಿದ್ಯನೇ ನಿನ್ ಪುರಾಣ ? ಅದಕ್ಕೆ ಹೊಡಿಬೇಡ್ವೆ ಪಾಪದ್ದು… ನೀನ್ ಶಾಲೆಗ್ ಹೋಗು ಪುಟ್ಟಾ " ಎ೦ದ ಚ೦ದ್ರೇಗೌಡರು,ಸುಜಾತಳ ಕೈಗೊ೦ದು ಐವತ್ತು ರೂಪಾಯಿಗಳನ್ನಿತ್ತು ಕಳಿಸಿದರು.
ಸುಜಾತ, ಚ೦ದ್ರೇಗೌಡ ಮತ್ತು ಪಾರೋತಮ್ಮರ ಏಕೈಕ ಪುತ್ರಿ. ಆಕೆಗೆ ಹದಿಮೂರು ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸು. ತೀರಾ ಇತ್ತೀಚೆಗೊ೦ದು ವರ್ಷದ ಹಿ೦ದಷ್ಟೇ ಮೈನೆರೆತಿದ್ದಳು. ಒಬ್ಬಳೇ ಮಗಳೆ೦ಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಚ೦ದ್ರೇಗೌಡ್ರು ತು೦ಬಾ ಪ್ರೀತಿಯಿ೦ದ ಬೆಳೆಸಿದ್ದರು. ಇಡೀ ಚಿಬ್ಬಳಗದ್ದೆ ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಗೌಡರ ಪ್ರಾಬಲ್ಯವೇ ಇತ್ತು. ಚ೦ದ್ರೇಗೌಡ ಮತ್ತು ತಮ್ಮೇಗೌಡ ಅಣ್ಣತಮ್ಮ೦ದಿರು. ತಮ್ಮೇಗೌಡನ ಕುಟು೦ಬವೂ ಅದೇ ಕೇರಿಯಲ್ಲಿದ್ದುದರಿ೦ದ ಆಗಾಗ ಬ೦ದು ಹೋಗುವುದೂ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಅ೦ದಹಾಗೆ ಚಿಬ್ಬಳಗದ್ದೆ, ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿಯಿ೦ದ ಸುಮಾರು ೧೦ ಕಿ.ಮೀ ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ಒ೦ದು ಪುಟ್ಟ ಗ್ರಾಮ. ಶ್ರೀ ಸಿದ್ಧಿವಿನಾಯಕ ದೇವಸ್ಥಾನವೇ ಇಲ್ಲಿಯ ಮುಖ್ಯ ಆಕರ್ಷಣೆ. ಘಟ್ಟದ ಕೆಳಗಿನ ಆಣೆಗುಡ್ಡೆ ಶ್ರೀ ಸಿದ್ದಿ ವಿನಾಯಕ ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಈ ಇಡೀ ಪ್ರಾ೦ತ್ಯಕ್ಕೆ ಇ೦ತಹದ್ದೊ೦ದು ದೇವಾಲಯವೇ ಇಲ್ಲವೆ೦ಬುದು ಹಲವರ ವಾದ. ಅದೇನೇ ಇರಲಿ ಹಸಿರು ಕಾನನ, ಅಡಿಕೆ ತೋಟಗಳು, ಸಾಲು ಸಾಲು ಗದ್ದೆಗಳು ಹೀಗೆ ಸಮೃದ್ಧಿಯಿ೦ದ ಈ ಗ್ರಾಮ ನಳನಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅಪ್ಪನ ಐವತ್ತು ಎಕರೆ ಅಡಿಕೆ ತೋಟದಲ್ಲಿ ಚ೦ದ್ರ ಮತ್ತು ತಮ್ಮಣ್ಣನಿಗೆ ಸಮಪಾಲಾಗಿತ್ತಾದ್ದರಿ೦ದ ಚ೦ದ್ರೇಗೌಡ ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿಗೆ ಸ್ಥಿತಿವ೦ತನೇ ಆಗಿದ್ದ. ಇತ್ತ ತಮ್ಮೇಗೌಡನಿಗಿದ್ದ ಬೇಸರವೆ೦ದರೆ ತನ್ನ ತಮ್ಮ ಚ೦ದ್ರನಿಗೆ ಒ೦ದು ಹೆಣ್ಣುಮಗುವಾದರೂ ಆಗಿದೆ ಆದರೆ ತನಗೆ ಕನಿಷ್ಟ ಪಕ್ಷ ಒ೦ದು ಮಗುವನ್ನೂ ಆ ದೇವರು ಕರುಣಿಸಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಎ೦ಬುದು. ಜೋಯಿಸರಲ್ಲಿ ಜಾತಕ ತೋರಿಸಿದ್ದಾಯಿತು, ಶಾ೦ತಿ ಮಾಡಿಸಿದ್ದೂ ಆಯ್ತು. ಏನೂ ಪ್ರಯೋಜನ ಆಗಲಿಲ್ಲವೆ೦ಬ ಅಸಮಾಧಾನ ತಮ್ಮಣ್ಣನಲ್ಲಿ ಸದಾ ಇದ್ದೇ ಇತ್ತು.
ಅ೦ದು ತಿ೦ಡಿಯೂ ತಿನ್ನದೇ ಸುಜಾತ ಶಾಲೆಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದಾಳೆ. ಇನ್ನೇನು ಮನೆಯ ಅ೦ಗಳದಿ೦ದ ಹೊರಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಟ್ಟಿರಬೇಕಷ್ಟೆ, ತಮ್ಮೇಗೌಡನ ಹೆ೦ಡತಿ ಸೀತಮ್ಮಳ ಕಿರುಚಾಟ ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. "ಸೀತತ್ತೆ ಅದ್ಯಾಕ್ ಹಿ೦ಗ್ ಕಿರುಚ್ತಾ ಅದಾಳೆ ?" ಎ೦ದುಕೊ೦ಡವಳೆ ತಮ್ಮೇಗೌಡನ ಮನೆಯತ್ತ ಓಡಿದಳು. ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಜನವೋ ಜನ. ಸೀತವ್ವಳ ಯತೇಚ್ಛವಾದ ಬೈಗುಳ ಇನ್ನಷ್ಟು ಜನರನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸುತ್ತಿತ್ತು. " ಅಯ್ಯೋ ಹೋತಲ್ಲೇ ನಮ್ಮನೆ ಕೋಳಿ, ಪರ್ದೇಸಿ ನಾಯಿಗ್ಳು ತಿ೦ದು ತೇಗಿದ್ವಲ್ಲೇ ಪುಟ್ಟಿ. ಆ ಬೋಳೀಮಗ ವೀರಪ್ಪಗೌಡ೦ಗ್ ಸಾವಿರಸಲ ಹೇಳಿದ್ದೆ, ಈ ನಾಯಿಗಳ ಕಾಟ ಜಾಸ್ತಿ ಆಗ್ಯದೆ ಏನಾದ್ರೂ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡು ಮಾರಾಯ ಅ೦ತ. ಈ ಸಲ ವೋಟು ಕೇಳುಕ್ ಬರ್ಲಿ ಆ ಬೇವರ್ಸಿ ಮು೦ಡೇ ಮಗ್ನಿಗೆ ಮಾಡ್ತ್ನಿ. ಈ ನಾಯಿಗ್ಳೆಲ್ಲ ಅವ್ನಿಗೇ ಹುಟ್ಟಿದವು ಕಣೇ” ಎ೦ದು ಗೋಗರೆದಳು. "ಅತ್ತೆ ಎ೦ತಾತೆ… ಹಿ೦ಗ್ಯಾಕ್ ಕೂಗಾಡ್ತಿ ?" ಎ೦ದಳು ಸುಜಾತ.
"ನಿ೦ಗಿನ್ನೂ ಗೊತ್ತಾಗ್ಲನೇ ಪುಟ್ಟಿ ? ಆರು ನಾಯಿಗಳು ಮಾರಾಯ್ತಿ,ಅದೇ ನೀನ್ ಯವಾಗ್ಲು ಮುದ್ದಾಡ್ತೀಯಲ್ಲ ಆ ಕರೀನಾಯಿಯೂ ಇತ್ತು. ನಮ್ಮನೆ ಕೋಳಿಯೇ ಆಗ್ಬೇಕೇನೇ ಅವುಕ್ಕೆ ?" ಎ೦ದ ಸೀತಮ್ಮ ಇನ್ನಷ್ಟು ಅತ್ತಳು. ಆಕೆ ಆ ಕರೀನಾಯಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದ್ದೇ ಶಾಲೆ ಸೇರುವವರೆಗೂ ಸುಜಾತಳ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಓಡುತ್ತಿತ್ತು. ಚಿಬ್ಬಳಗದ್ದೆ ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಬೀದಿನಾಯಿಗಳ ಹಾವಳಿ ತೀರಾ ಎಲ್ಲೆ ಮೀರಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಬೀದಿನಾಯಿಗಳೆ೦ದರೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಹಾಕಿದ್ದನ್ನು ತಿ೦ದು ಹೇತು ಅ೦ಡಲೆಯುವ ಜೀವಿಗಳಲ್ಲ ಅವು. ಬೇಕಾದ್ದನ್ನು ಬೇಟೆಯಾಡಿ ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ರಕ್ತ ಪಿಪಾಸುಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಅವುಗಳಿಗೆ ಮನುಷ್ಯನ ಕ್ಯಾರೇ ಇಲ್ಲ. ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿರುವ ಬೀದಿನಾಯಿಗಳಿಗೂ,ಪೇಟೆಗಳಲ್ಲಿರುವ ಬೀದಿನಾಯಿಗಳಿಗೂ ಬಹಳ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಹಳ್ಳಿಯ ಬೀದಿನಾಯಿಗಳಿಗೆ ಕಾಡಿನ ಪರಿಚಯವಿರುತ್ತದೆ. ಕಾಡುಪ್ರಾಣಿಗಳ ಚಲನವಲನಗಳ ಸ೦ಪೂರ್ಣ ಮಾಹಿತಿಯಿರುತ್ತದೆ. ಬೇಟೆಯಾಡುವ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಈ ನಾಯಿಗಳು ಬಹಳ ಚುರುಕು. ಅತಿವೇಗವಾಗಿ ಓಡುವ ನಾಯಿಯೊ೦ದು ತನ್ನ ಬೇಟೆಯನ್ನು ಅಟ್ಟಿಸಿಕೊ೦ಡು ಅದೊ೦ದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ದಿಕ್ಕಿಗೆ ಓಡುತ್ತದೆ. ಒ೦ದೆರಡು ಫರ್ಲಾ೦ಗು ದೂರದಲ್ಲಿ ಕಾದುಕುಳಿತಿರುವ ಮತ್ತೊ೦ದು ನಾಯಿ ಮಿಕವನ್ನು ಹಿಡಿಯುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ದಿಕ್ಕು ತಪ್ಪಿಸಿ ಓಡಿಸುವ ಕೆಲಸ ಒ೦ದು ನಾಯಿಯದ್ದಾದರೆ ಮಿಕ್ಕವು ಹಿಡಿಯುವುದರಲ್ಲಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತವೆ.
ತೋಳಗಳ೦ತೆ ಗು೦ಪುಗು೦ಪಾಗಿ ಬೇಟೆಯಾಡಿ ದಷ್ಟಪುಷ್ಟವಾಗಿದ್ದ ನಾಯಿಗಳಿಗೆ ಊರಿನ ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿಗಳಾದ ಕೋಳಿ ಕುರಿಗಳೇ ನಿತ್ಯದ ಆಹಾರ. ಆ೦ತಹ ನಾಯಿಗಳಲ್ಲೊ೦ದು ಕರೀನಾಯಿಯೂ ಇತ್ತು. ಊರಿನ ಹೊರಗಿದ್ದ ಹಾಡಿಯಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಆಹಾರ ಹುಡುಕಿಕೊ೦ಡು ಅಲೆಯುವುದೇ ಅದರ ನಿತ್ಯದ ಕಾಯಕ. ಸೀತಮ್ಮನ ಕೋಳಿ ಕದ್ದೊಯ್ದದ್ದೂ ಇದೇ ನಾಯಿ. ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಅ೦ದು ಸೇರಿದ್ದ ಮ೦ದಿಯೆಲ್ಲಾ ಅದೆಷ್ಟೇ ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಒಗೆದರೂ ಚ೦ಗನೆ ಹಾರಿ ಕೋಳಿಯೊ೦ದಿಗೆ ಹಾಡಿಯೊಳಗೆ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿತ್ತು. ಸ೦ಜೆ ಶಾಲೆಯಿ೦ದ ವಾಪಸ್ ಬರುವಾಗಲೆಲ್ಲ ಸುಜಾತ ತನ್ನ ಗೆಳತಿಯರನ್ನು ಮು೦ದೆ ಕಳಿಸಿ ತಾನು ಊರಹೊರಗಿನ ಹಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಾಡಿ ಕರೀನಾಯಿಯನ್ನು ಮುದ್ದಾಡಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆಕೆ "ಕರಿಯ" ಎ೦ದು ಕೂಗಿದರೆ ಸಾಕು ಎಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಪ್ರಕ್ಷನಾಗಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ ನಾಯಿ ಅದು. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಕರಿಯ ಸುಜಾತಳನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊ೦ಡು ಮನೆಯವರೆಗೂ ಬ೦ದುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ. ಮನೆಯೊಳಗೆ ಬೀದಿನಾಯಿಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಅಭ್ಯಾಸವಿರಲಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿ೦ದ ಅದನ್ನು ಹೊರಗೇ ಮುದ್ದಾಡಿ ಒ೦ದಷ್ಟು ತಿನ್ನಲೂ ಇಟ್ಟು ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಬೀದಿನಾಯಿಗಳಿಗೆ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರೀತಿ,ವ್ಯಾಮೋಹ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅಸಾಧ್ಯ. ಅವುಗಳೆಲ್ಲ ಸಾಕುನಾಯಿಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತವಾಗುವ ಗುಣಗಳು. ಬೀದಿನಾಯಿಗಳಿಗೆ ಬಿಸ್ಕತ್ತು ಹಾಕಿದವರೆಲ್ಲ ಪ್ರೀತಿಪಾತ್ರರೇ.ಏನೇ ಆದರೂ ಸುಜಾತ ಕರಿಯನನ್ನು ತು೦ಬಾ ಹಚ್ಚಿಕೊ೦ಡಿದ್ದಳು. ಸುಜಾತ ಈಚೆಗೆ ಏನೇನೋ ನೆಪವೊಡ್ಡಿ ಊರಹೊರಗಿನ ಹಾಡಿಗೆ ಹೋಗುವುದು ಅಭ್ಯಾಸವಾಗಿತ್ತು. ಆಗಾಗ ಕೈಯ್ಯಲ್ಲಿ ತರಚಿದ ಗಾಯಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಪಾರೋತಮ್ಮ "ನೀನ್ ಶಾಲೇಲಿ ಎ೦ತ ಮಾಡ್ತೀಯೇ? ಹಿ೦ಗ್ ಗಾಯ ಮಾಡ್ಕ್ಯ೦ಡಿದ್ದೀಯಲ್ಲೇ, ದಿನಾ ಎ೦ತಾರೂ ಒ೦ದ್ ನಮ್ರ ಇದ್ದದ್ದೆ ನಿ೦ದು " ಎ೦ದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದಾಗಲೆಲ್ಲಾ "ಆಟ ಆಡ್ತಾ ತ೦ತಿ ಬೇಲಿ ಚುಚ್ಚಿದು" ಎ೦ದು ಏನಾದರೊ೦ದು ಸಬೂಬು ಕೊಟ್ಟು ಸುಮ್ಮನಾಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅದೊ೦ದು ಸ೦ಜೆ "ಸೀತತ್ತೆ ಕೋಳಿಯೇ ಬೇಕಿತ್ತನಾ ನಿ೦ಗೆ… ಕಳ್ಳ " ಎ೦ದು ಸುಜಾತ ಕರಿಯನ ತಲೆ ಸವರುತ್ತಿದ್ದಳು. "ಆ ನಾಯಿ ಜೊತಿಗ್ ಎ೦ತ ಆಟವೇ ನಿ೦ದು, ಹೋಗಿ ಓದ್ಕ್ಯಬಾರ್ದಾ?" ಎ೦ದು ಪಾರೋತಮ್ಮ ಗದರಿದಳು. ಮನೆಯವರೆಗೂ ಬ೦ದಿದ್ದ ಕರಿಯನನ್ನು ಕಳುಹಿಸುವ ಮನಸ್ಸು ಸುಜಾತಳಿಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಾಯಿಯನ್ನು ಅಲ್ಲಿಯೇ ಬಿಟ್ಟು ಒಳನಡೆದಳು. ಹೀಗೆ ದಿನಗಳುರುಳಿದರೂ ಸುಜಾತಳ ರಾತ್ರಿಯ ಕನಸಿಗೆ ಉತ್ತರ ಸಿಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅದೇ ರಸ್ತೆ, ಮತ್ತದೇ ಅಪರಿಚಿತರು, ಸತ್ತ ನಾಯಿಗಳು.
ಮಾರನೆಯ ದಿನ ಸ೦ಜೆ ಶಾಲೆ ಮುಗಿಸಿ ಎ೦ದಿನ೦ತೆ ಕರಿಯನೊ೦ದಿಗೆ ಆಟವಾಡಲು ಸುಜಾತ ಊರಹೊರಗಿನ ಹಾಡಿಗೆ ಹೊರಟಳು. ಅವಳಿಗೆ ಕರಿಯನನ್ನು ಕ೦ಡರದೇನೋ ವಿಪರೀತ ಸೆಳೆತ. "ಕರಿಯ" ಎ೦ದು ಕೂಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಆತ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷನಾಗಿದ್ದ. ನಾಯಿಗಳಿಗೆ ವಾಸನೆಯಿ೦ದ ಕ೦ಡುಹಿಡಿಯುವ ಶಕ್ತಿಯು೦ಟಲ್ಲ. ಬರೀ ಅಕೇಸಿಯಾ ಮರಗಳೇ ತು೦ಬಿದ್ದ ಹಾಡಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಓಡಾಡುವವರಾರು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಸುಜಾತ ಕರಿಯನೊ೦ದಿಗೆ ಆಟಕ್ಕಿಳಿದಳು. ತಲೆ ಸವರಿದಳು ಹಣೆಗೆ ಮುತ್ತಿಟ್ಟಳು. ಇವೆಲ್ಲದರ ನಡುವೆ ಅ೦ದೇಕೋ ವಿಚಿತ್ರ ಮೌನ. ಕೀಟಗಳ ಸದ್ದು, ಹಕ್ಕಿಗಳ ಚಿಲಿಪಿಲಿಗಳೆಲ್ಲವೂ ಒ೦ದರೆಕ್ಷಣ ಸ್ತಬ್ಧವಾಗಿಬಿಟ್ಟವು. ಸುಜಾತ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಕರಿಯನ ಗುಪ್ತಾ೦ಗಗಳ ಮೇಲೆಲ್ಲಾ ಕೈಯ್ಯಾಡಿಸತೊಡಗಿದಳು. ಆಕೆ ಸ್ಪರ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆಯೇ ಕರಿಯ ಅ೦ಗಾತ ಮಲಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಸುಜಾತ ಮು೦ಕೇಳಿಗಿಳಿದಿದ್ದಳು. ವಿಲಕ್ಷಣ ಸ೦ಬೋಗದ ವಿಚಿತ್ರ ಮುನ್ನುಡಿ ಬರೆದಾಗಿತ್ತು. ನಾಯಿಗಳಲ್ಲಿ ಸ೦ಬೋಗದ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇರೋದು ಒ೦ದು ಭ೦ಗಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ. ಮನುಷ್ಯನ೦ತೆ ಅವುಗಳಿಗೆ ವಿವಿಧ ಭ೦ಗಿಗಳ ಯೋಗವಿಲ್ಲ. ಸುಜಾತ ಈಗ ಕರಿಯನಿಗೆ ಬೆನ್ನು ತೋರಿಸಿ ಕುಳಿತಳು. ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊ೦ಡ ಕರಿಯ ಅವಳ ಬೆನ್ನ ಮೇಲೆ ಹಾರಿದ. ಆಕೆ ಬಾಗಿದಳು, ಇನ್ನು ಕರಿಯನಿಗೇನು ಬಟ್ಟೆ ಬಿಚ್ಚಬೇಕೇ? ಆತ ಎ೦ದಿಗೂ ಸಿದ್ಧ ಎ೦ಬ೦ತೆ ತನ್ನ ಶಿಶ್ನದ ಉದ್ದಗಲದ ಸ್ಪರ್ಷವನ್ನು ಸುಜಾತಳಿಗೆ ಪರಿಚಯಿಸಿದ. ಆಕೆ ಇದರಿ೦ದಾಗಬಹುದಾದ ಅ೦ಟುರೋಗಗಳನ್ನರಿತು ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ಬಿಚ್ಚುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇತ್ತ ತಮ್ಮೇಗೌಡನ ತೋಟ ಹಾಡಿಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇತ್ತು. ತೋಟಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕಿದ್ದರೆ ಆತ ಅದೇ ದಾರಿಯಾಗಿ ಹೋಗಬೇಕಿತ್ತಾದ್ದರಿ೦ದ ಅದೇ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದು ಬರುತ್ತಿದ್ದವನಿಗೆ ವಿಚಿತ್ರವೊ೦ದು ಕ೦ಡಿತು. ದೂರದಿ೦ದಲೇ ಸುಜಾತಳೇ ಇರಬಹುದೆ೦ದು ಊಹಿಸಿದ. ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಕರಿಯ ಕಾಮಾತುರನಾಗಿ ತನ್ನ ವೇಗವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿದ್ದ. ಸುಜಾತಳದ್ದೇನಿದ್ದರೂ ಸ್ಪರ್ಷಸುಖ ಮತ್ತು ಅನುಭವಗಳಷ್ಟೆ. ಹತ್ತಿರ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆ ಸುಜಾತ ಎ೦ಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೋಚರವಾಗಿತ್ತಾದ್ದರಿ೦ದ ಇಡೀ ಅ೦ಗೈ ಗಾತ್ರದ ಕಲ್ಲನ್ನು ತಮ್ಮೇಗೌಡ ನಾಯಿಯತ್ತ ತೂರಿದನು. ಕರಿಯನಿಗೆ ಹೊಡೆತ ಬಿದ್ದದ್ದೇ ತಡ "ಕಯ್…ಕಯ್" ಎ೦ದು ಅರಚುತ್ತಾ ಓಡಿತು. ಇತ್ತ ಓಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ ಸುಜಾತ, ತಮ್ಮೇಗೌಡನನ್ನು ಕ೦ಡೊಡನೆ ಸುಮ್ಮನೆ ನಿ೦ತುಬಿಟ್ಟಳು. "ಎ೦ತ ಮಾಡ್ತಿದ್ಯೇ ಆ ನಾಯಿ ಜೊತಿಗೆ ಬೋಸುಡಿ ರ೦ಡೆ?" ಎ೦ದ ತಮ್ಮೇಗೌಡ ಹೊಡೆಯಲಿಕ್ಕೇ ಮುನ್ನಡೆದ. " ಮಾವ.. ಬ್ಯಾಡ.. ನಾನ್ ಆಟ ಆಡ್ತಿದ್ದೆ ಆಷ್ಟೇಯ" ಎ೦ದಳು ಸುಜಾತ. "ಬಾ ನಿನ್ ಅಪ್ಪ೦ಗ್ ಹೇಳಿ ಇವತ್ತು ನಿ೦ಗೆ ಮಾಡಿಸ್ತೀನಿ ". ಈಗ ಸುಜಾತ ಬೆವೆತಿದ್ದಳು, ಅವಳ ಬೆನ್ನ ಹಿ೦ದೆ ಬಟ್ಟೆ ಹರಿದಿತ್ತು. ರಕ್ತದೊತ್ತಡ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಭಯ ಜೀವದ ಕಣ ಕಣದಲ್ಲಿ ತು೦ಬಿಕೊ೦ಡಿತ್ತು. ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಮಾವ ಬೈಯ್ಯುತ್ತಾ ಎಳೆದೊಯ್ದರೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದಾರೇ? ಪಾರೋತಮ್ಮ ಅಡುಗೆಮನೆಯಲ್ಲಿನ ಎಲ್ಲಾ ಆಯುಧಗಳನ್ನೂ ಪ್ರಯೋಗಿಸಿಬಿಟ್ಟಳು. ಚ೦ದ್ರೇಗೌಡನೂ ಸುಸ್ತಾಗುವಷ್ಟು ಹೊಡೆದು ಸುಮ್ಮನಾದನು. ಸೀತಮ್ಮ "ಆ ಹೆಣ್ಣುಮಗಿಗೆ ಅದ್ಯಾಕಷ್ಟು ಹೊಡೀತೀಯೇ? ಅದನ್ನ ತೀರ್ಥಹಳ್ಳಿಯ ಶಾಲೆಗ್ ಹಾಕಿ ಇಲ್ಲಿದ್ರೆ ಹಾಳಾಗಿ ಹೋಗ್ತಾಳೆ. ಯಾರ್ ಏನ್ ಮಾಟ ಮಾಡ್ಸಿದ್ದಾರೋ ಏನೋ?" ಎ೦ದು ಸಾ೦ತ್ವನದ ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಳು. ಏನೇ ಆದರೂ ಪಾರೋತಮ್ಮನಿಗೆ ಸುಜಾತಳ ವರ್ತನೆಯನ್ನು ಸಹಿಸಲಾಗಲಿಲ್ಲ. "ಇನ್ಮು೦ದೆ ಅವ್ಳು ಶಾಲೆಗ್ ಹೋಗುದೇ ಆದ್ರೆ ನೀವ್ ಕರ್ಕ೦ಡ್ ಹೋಗಿ ಕರ್ಕ೦ಡ ಬರುಕ್ಕು " ಎ೦ದು ಚ೦ದ್ರೇಗೌಡನಿಗೆ ಆಜ್ನಾಪಿಸಿದಳು. ಮಾರನೆಯ ದಿನದಿ೦ದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬರೀ ಮೌನ. ಹಾಕಿದ್ದನ್ನು ತೆಪ್ಪಗೆ ತಿನ್ನದೇ ಸುಜಾತಳಿಗೆ ಬೇರೆ ವಿಧಿಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಚ೦ದ್ರೇಗೌಡ ದಿನ೦ಪ್ರತಿ ಸುಜಾತಳನ್ನು ಶಾಲೆಗೆ ಬಿಟ್ಟಿಬರುತ್ತಿದ್ದ ಮತ್ತು ಸ೦ಜೆ ಶಾಲೆ ಬಿಡುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ. ಕೆಲದಿನಗಳ ಕಾಲ ಕರಿಯನೂ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಅದೇನು ಸಾಕುನಾಯಿಯೇ ಸದಾ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿರೋದಕ್ಕೆ? ಎ೦ದೆನಿಸಿ ಸುಜಾತ ಸುಮ್ಮನಾಗಿದ್ದಳು. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ತನಗೇ ಅಸಹ್ಯವೆನಿಸಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಅಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಊಟಕ್ಕೆ ಕೂತಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಪಾರೋತಮ್ಮ "ಇವತ್ತ್ ಯಾವ್ ನಾಯಿನೇ ಕತ್ತೆ ಲೌಡಿ?" ಎ೦ದು ಹ೦ಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹೀಗೆ ತಿ೦ಗಳೇ ಕಳೆದಿರಬಹುದು. ಎಷ್ಟೋ ರಾತ್ರಿಗಳು ಅವಳಿಗೆ ನಿದ್ರೆಯೇ ಬಾರಲಿಲ್ಲ. ಕರಿಯನಿಗೇನಾಯಿತೆ೦ಬುದೇ ಅವಳನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಆಗಾಗ ಕರಿಯನನ್ನು ನೆನೆಯುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಅದರ ಹಸಿರು ಕಣ್ಣುಗಳು, ರೇಶ್ಮೆಯ೦ಥ ತುಪ್ಪಳ, ಚೂಪಾದ ಹಲ್ಲುಗಳು, ಮುಳ್ಳುಮುಳ್ಳಾದ ಮು೦ಗಾಲು ಹೀಗೆ ಎಷ್ಟು ನೆನೆದರೂ ಇನ್ನಷ್ಟು ನೆನಪುಗಳು ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು.
ಹೀಗೆ ತಿ೦ಗಳೇ ಕಳೆದಿರಬಹುದು, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಡಿಕೆ ಕೊಯ್ಲಿನ ಓಡಾಟ ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. ಪಾರೋತಮ್ಮ ಮತ್ತು ಚ೦ದ್ರೇಗೌಡ್ರು ಆ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ನಿರತರಾದರು. ಇತ್ತ ಸುಜಾತಳಿಗೆ ಕುತೂಹಲ ತಡೆಯಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಮು೦ಚಿನ೦ತೆ ಗಳೆಯರೊಡನೆ ಆಡುವುದಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ೦ಬ ನೆಪ ಈಗ ನಡೆಯಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲವೆ೦ಬುದು ಆಕೆಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ ಕದ್ದುಹೋಗುವುದೇ ಸೂಕ್ತವೆ೦ದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದಳು. ಸರಿಯಾದ ಸಮಯಕ್ಕಾಗಿ ಕಾದು ಕುಳಿತಿದ್ದ ಸುಜಾತಳಿಗೆ ಸೂಕ್ತವಾದ ಸಮಯ ಒದಗಿಬ೦ದಿತ್ತು. ಭಾನುವಾರ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಮನೆಯ೦ಗಳದಲ್ಲಿ ಅಡಿಕೆ ಕೊಯ್ಲಿಗೆ ಬ೦ದಿದ್ದ ಆಳುಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಪಾರೋತಮ್ಮ ಮತ್ತು ಚ೦ದ್ರೇಗೌಡ್ರನ್ನು ಕ೦ಡು ಇದೇ ಸೂಕ್ತವಾದ ಸಮಯವೆ೦ದು ನಿರ್ಧರಿಸಿ ಹಿ೦ಬಾಗಿಲಿನಿ೦ದ ಸುಜಾತ ತನ್ನ ತ೦ದೆತಾಯಿಯರ ಕಣ್ಗಾವಲಿನಿ೦ದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊ೦ಡಳು. ಸರಿಯಾಗಿ ಮನೆಯಿ೦ದ ಹೊರಗೆ ಬ೦ದು ತಿ೦ಗಳೇ ಆಗಿಹೋಗಿದೆ. ಶಾಲೆಯಿ೦ದ ಮನೆ ಮತ್ತು ಮನೆಯಿ೦ದ ಶಾಲೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೇನನ್ನೂ ಈಚೆಗೆ ನೋಡಿದ ನೆನಪೇ ಇಲ್ಲ. ತಮ್ಮಣ್ಣನ ಕಣ್ಣು ತಪ್ಪಿಸಿ ಎಚ್ಚರವಹಿಸಿದ ಸುಜಾತ ಊರಹೊರಗಿನ ಹಾಡಿಯಲ್ಲೊ೦ದು ಸುತ್ತುಬ೦ದಳು. ಎಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಿದರೂ ಕರಿಯನ ಸುಳಿವೇ ಇಲ್ಲ. ಒಮ್ಮೆ ಕೂಗಿದರೆ ಹಾಜರಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಕರಿಯ ಇ೦ದೇಕೋ ಪತ್ತೆಯಿಲ್ಲ. ತನ್ನ ಪ್ರಯತ್ನವೆಲ್ಲಾ ಶೂನ್ಯವೆನಿಸಿತು. ತಾನೇಕೆ ಒ೦ದು ಬೀದಿನಾಯಿಗಾಗಿ ಇಷ್ಟೊ೦ದು ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆ೦ಬುದು ತಿಳಿಯದ೦ತಾಗಿ ಕುಸಿದಳು. ಜೋರಾಗಿ ಬೀಸುತ್ತಿದ್ದ ಗಾಳಿ, ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಮೌನದ ನಡುವೆ ಸುಜಾತ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕಣ್ಮುಚ್ಚಿದಳು. ಅರೆ! ಮತ್ತದೇ ಕನಸು ದೂರದೂರದವರೆಗೂ ಚಾಚಿಕೊ೦ಡ ರಸ್ತೆ. ಐವರು ಅಪರಿಚಿತರು ಸತ್ತ ನಾಯಿಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಅದರಲ್ಲೊಬ್ಬ ತನ್ನನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಆದರೆ ಈ ದೃಶ್ಯ ಮು೦ದುವರಿಯಲೇ ಇಲ್ಲ. ಹತೋಟಿ ತಪ್ಪಿದ ಭಾವನೆಗಳು, ವರ್ಣಿಸಲಸಾಧ್ಯವಾದ ಅನುಭವಗಳನ್ನೊ೦ದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಆವರಣದೊಳಗಿಡಲಾಗದೇ ಏನೂ ಅರ್ಥವಾಗದ ವಿಕ್ಷೇಪದ ಒಡಕಲು ಬಿ೦ಬದತ್ತ ಕನಸಿನ ದೃಶ್ಯ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಎಲ್ಲೆ ಮೀರಿದ ವಿಲಕ್ಷಣ ಅನುಭವಗಳಲ್ಲಿ ಬಣ್ಣಿಸಲಾಗದ ಭಾವತೀವ್ರತೆಯ ಮೈಲಿಗಲ್ಲುಗಳಷ್ಟೇ ಉಳಿದೀತು.